Mijn leven hier...

Hola mi gente,

Alweer 3,5 maand voorbij... de tijd gaat echt snel!

Een week geleden ben ik ziek geweest, ook mijn tijd was nu aangebroken. In eerste instantie dacht ik dat het parasieten waren, want niet heel raar is in een land als Ecuador. Maar na het slikken van medicijnen was het helaas nog niet voorbij, het werd juist erger waardoor ik een week met koorts en buikgriep op bed heb gelegen, andere bacterien waren mijn lichaam binnengedrongen.
Maar helaas was ook dit niet het einde van ziek zijn want op dit moment ben ik getroffen met een infectie. Na 2 artsen, bloedonderzoek en contact met dokters in nederland, weten ze nog steeds niet wat ik heb en waar het zit.
Hopelijk gaat dit snel opgelost worden, voel ik me snel weer beter en kan ik weer aan het werk.

Daarnaast hebben er de afgelopen tijd ook nog wat andere veranderingen plaatsgevonden: ik ben nu blond, van de 5 broeken die ik heb pas ik er geeneen meer, ze zijn allemaal te groot (wat opzich best goed nieuws is, alleen is het best vervelend aangezien ik nog 1,5 maanden hier ben), mijn camera (spiegelreflex) en iPod zijn gestolen, ik spreek nog steeds niet vloeiend Spaans, begin aardig blut te raken, verlang soms lichtelijk naar dingen van thuis en ben (nog) niet grenzeloos verliefd geworden, maar na wat grenzeloze avonturen heb ik ook besloten dat niet te worden, te veel gedoe!

Mijn leven hier voelt inmiddels als normaal aan. Het wonen in het vrijwilligershuis is nog steeds leuk (behalve dat het huis nog steeds zijn gebreken vertoont) en we hebben hier allemaal ons eigen dagelijkse routine. Toch zijn er ook dingen die, ook terwijl ze normaal zijn geworden, nog steeds wennen zijn:

- Het hele jaar is het hier tussen de 18 en 26 graden
- Ik iedere dag naar het werk loop met de bergen op de achtergrond
- Iedere busrit maar 25 dollarcent kost en je overal in- en uit kunt stappen waar je maar wilt
- Iedereen overal altijd zijn rugtas voorop houd omdat je ander beroofd word
- Er hier geen kinderwagens gebruikt worden en dus word iedere baby de hele dag rondgesjouwd
- Je geeft iedereen die je kent hier 1 kus op de wang, ook als je word voorgesteld
- De lijnen op straat zijn voor de sier, stoppen voor voetgangers doen ze niet
- Ze wassen hier af met koud water, alleen in de elektrische douche heb je warm water
- Het normaal is om de helft van je boodschappen in je karretje te laten staan en niet af te rekenen
- Je hier voor $1,50 een volledige maaltijd kunt halen
- Je geen water uit de kraan kunt drinken en dus iedere week een 5 liter fles moet kopen
- Je geen wc-papier in de wc mag gooien omdat ie anders verstopt
- Er bijna nog meer taxi’s dan auto’s rijden
- Dat bussen hier nog op lood rijden en je dus word vergast op straat
- Er gewoon gerookt mag worden overal
- Je in het donker niet meer veilig bent op straat
- Vliegtuigen die elk half uur stijgen en dalen boven je huis, de ramen trillen, je elkaar niet kunt verstaan en maar hopen dat ze niet neerstorten
- Autoalarmen die afgaan door de vliegtuigen
- Blaffende honden die leven op het dak als ‘beveiliging’ terwijl het alleen maar irritant is
- De beveiliger buiten in de straat die de hele tijd fluit om te laten weten dat ie nog leeft ofzo
- De vele straathonden die uitgemergeld over straat lopen en als ze worden aangereden niemand er wat aan doet
- Jongens die passed-out op straat liggen omdat ze niks beter weten dan drugsgebruik
- Dat ze hier mega winkelcentrums hebben wat wij zelfs duur vinden, terwijl 50% van alle mensen in Ecuador geen echte baan heeft en dus onder de armoedegrens leeft
- 1/3 van de inwoners geen stromend water heeft
- Kinderarbeid zien overal waar je bent
- Kinderen pas naar school gaan als ze 5 jaar zijn (als ze deze kans überhaupt hebben), voor deze tijd gaan ze vaak met de ouders mee naar het werk en moeten ze zichzelf vermaken

Een aantal van deze laatste opsommingen geven aan waarom dit land hulp nodig heeft.
En dat is dan ook de reden dat Stichting kinderen van Ecuador hier is gevestigd en waarom ik hier heen ben gekomen voor 5 maanden.

Maar voordat ik hierheen kwam heb ik in Nederland verschillende inzamelingen gedaan. Via mijn familie, van wie ik een aantal zakken kleding heb mogen ontvangen en die mij hebben gesponsord met geld, van vrienden die ook hebben geholpen met geld en door spullen zoals knuffels en andere spulletjes te doneren en mijn collega’s van Harolds Grafik die geld voor mij hebben ingezameld waardoor ik een heleboel spullen heb kunnen kopen voor de stichting. Allemaal heel erg bedankt!!!
In totaal heb ik 3 koffers met spullen, kleding en knuffels vanuit Nederland kunnen meenemen, mede dankzij mijn moeder en tante die hierheen zijn gekomen voor vakantie en 2 extra koffers mee hebben gebracht.
Met het geld van de inzameling heb ik voornamelijk creatieve spulletjes gekocht, zoals: tekenpapier, gekleurd papier, potloden, stiften, krijt, verf, stickers, tekenboeken, posters, fototoestellen en schoolbordverf.
Verder heb ik van het resterende geld hier ook nog spullen gekocht voor het nieuwe project: het woonhuis. Ik heb schildersdoeken, verf, penselen, hout en kurk gekocht.
Voor het woonhuis ben ik verschillende schilderijtjes aan het maken om de boel wat op te leuken, verder is de bedoeling om te gaan schilderen met de kinderen zodat ze allemaal hun eigen schilderij kunnen maken. Daarnaast heb ik hout en kurk gekocht om verschillende prikborden te maken.
Verder heb ik het idee om straks voor elke kind een eigen tekenkistje te kopen inclusief benodigdheden, die ze zelf kunnen beschilderen, zodat ieder kind zijn/haar eigen teken -en knutsel spulletjes heeft.

De stichting heeft op dit moment 2 projecten lopen. Het speelhuis ‘la Casita’ en het nieuwe project het woonhuis ‘la Casita’.
Het speelhuis is gevestigd is de wijk ´La Delicia´ in het noorden van Quito. Dit is een kansarme wijk die zich tekent door slechte behuizing, ongeschooldheid, veel werkeloosheid en criminaliteit. Wanneer er al iets verdiend wordt dan is dit onvoldoende om de maandelijkse kosten te kunnen betalen. De stichting draagt zorg voor opvang, schooling, advies en gezinsbegeleiding. Er wordt voornamelijk gewerkt met kinderen waarvan de ouder(s) op de markt Cotocollao werken en met buurtkinderen.
In la Casita word gewerkt met het project spelend leren. Kinderen in de leeftijd van twee t/m vijf jaar krijgen spelenderwijs vaardigheden aangeleerd die belangrijk zijn voor hun ontwikkeling en worden zo voorbereid op de basisschool. In de ochtenden is er ook een groepje kinderen in de leeftijd van vijf t/m twaalf jaar die leren lezen en schrijven en verschillende vaardigheden aanleren ter ontwikkeling en zelfredzaamheid.

In de middag bied la Casita plaats aan de oudere kinderen van de markt. De meeste van deze kinderen gaan wel naar school en worden dan ook geholpen met hun huiswerk. Naast het huiswerk word veel tijd tijd besteed aan individuele begeleiding. Hierbij staan centraal: motoriek, sociale vaardigheden en onderwijs. Kinderen die geen huiswerk hebben kunnen deelnemen aan leuke activiteiten en/of aan handvaardigheid doen.

Het nieuwe project is het woonhuis la Casita. Dit is een opvanghuis voor kinderen die door omstandigheden geen stabiele thuissituatie kennen of al enige tijd geen thuis hebben gekend. Dit kan komen door misbruik, mishandeling, uitbuiting en/of verwaarlozing. Het is dan ook belangrijk voor deze kinderen om zich weer veilig en vertrouwd te voelen in een stabiele leefomgeving. Een gezonde gezinssituatie om zichzelf te ontplooien als een volwassene met positieve toekomstperspectieven.
Deze kinderen blijven hier wonen totdat ze zelfstandige jonge volwassenen zijn met een genoten studie en baan. Deze kinderen kunnen dus niet herenigd worden met hun ouders, omdat zij niet in staat zijn om de kinderen op te voeden of omdat de kinderen wees zijn.
Het woonhuis bied op dit moment plaats aan 5 kinderen, maar gaat in de toekomst plaats bieden aan 12 kinderen.

Ik zal binnenkort foto´s erop zetten van het woonhuis, de markt en nog meer.

Hasta pronto!
Liefs Tessa